Het Journal of Food heeft een onderzoek gepubliceerd van Jenneke Heising. Zij heeft drie methoden onderzocht om de versheid van vis te meten. De drie methoden hebben in ieder geval één ding gemeen, er wordt een chip geplaatst in de verpakking van de vis.
Er komen verschillende stoffen vrij zodra de versheid van vis afneemt. Deze stoffen lossen op in het water binnen de sensor waardoor waar te nemen is in welk stadium de vis zich bevindt. Er zijn drie verschillende processen onderzocht, namelijk het vrijkomen van ammoniak, de zuurgraad en elektrische geleidbaarheid.
Ammoniak komt pas vrij wanneer de vis eigenlijk al niet meer gegeten zou moeten worden, daarom heeft het weinig nut om deze waarde te meten. Verder zegt Heising dat de zuurgraad onbetrouwbaar is omdat deze teveel wordt beïnvloed door temperatuur. Het meten van de geleidbaarheid lijkt het meest veelbelovend.
Door de verschillende stoffen die vrijkomen kan het water makkelijker elektriciteit geleiden. Welke stoffen dit precies veroorzaken is nog niet duidelijk. Dit wordt dan ook verder onderzocht. Wel is duidelijk geworden dat op deze manier het effect zeer snel te zien is.
Heising legt uit dat het onderzoek uiteindelijk moet leiden tot een kleine chip in bijvoorbeeld een klein stukje gel dat wordt meeverpakt met de verse vis. Hieraan is dan af te lezen hoe lang de vis nog bewaard kan worden. Supermarkten zullen hierdoor makkelijk de versheid van hun producten kunnen beoordelen, maar het is ook de bedoeling dat consumenten dit kunnen aflezen doormiddel van bijvoorbeeld de smartphone.